ارنست مایر
اِرنست والتر مایر (به انگلیسی: Ernst Walter Mayr) (زاده ۵ ژوئن ۱۹۰۴ – درگذشته ۳ فوریه ۲۰۰۵) زیستشناس آمریکایی آلمانی بود که برای آثارش در زمینه آرایهشناسی پرندگان، ژنتیک جمعیت و فرگشت مشهور است. به عنوان یکی از زیستشناسان برجسته جهان، او را گاه «چارلز داروین سده بیستم میلادی» خواندهاند. مایر در ۱۹۹۹ موفق به دریافت جایزه کرافورد زیستشناسی شد.
مایر دو سال پس از دریافت مدرک دکترای خویش در رشته پرندهشناسی از دانشگاه برلین (۱۹۲۶ میلادی)، بهعنوان یکی از کارکنان دانشگاه، سرپرستی سه سفر اکتشافی به مناطق دوردست را بر عهده گرفت. در اولین سفر به مقصد گینه نو و جزایر سلیمان، تأثیرات پراکندگی جغرافیایی بر گونههای مختلف جانوری، او را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. تحقیقات ابتدایی او بر روی قابلیت تفکیک و تبدیل شدن یک گونه به گونههای فرعی (گونهزایی) و همچنین در زمینه جمعیتهایی که به وسیله گروه کوچکی از گونههای بنیانگذار، بنیاد نهاده شدهاند (جمعیتهای بنیانگذار)، او را به عنوان یکی از برترینها در زمینه توسعه «نظریه تلفیقی فرگشت» شناساند. این نظریه که تلفیقی از آثار چارلز داروین (انتخاب طبیعی) و گرگور مندل (ژنتیک) بود، روند زیستشناختی جهش و نیز ترکیببندی دوباره ژنها، تغییرات در ساختار و عملکرد کروموزومها، جدایی تولیدمثلی، و انتخاب طبیعی را دربرمیگرفت. مایر ایدههای خود را در کتاب تأثیرگذار «سیستماتیکها و خاستگاه گونهها» (۱۹۴۲) ارائه کرد.
مایر حرفه خویش را با برعهدهگرفتن تصدی دپارتمان پرندهشناسی موزه آمریکایی تاریخ طبیعی در نیویورک (از ۵۳–۱۹۳۲) ادامه داد و در آنجا بیش از ۱۰۰ مقاله دربارهٔ آرایهشناسی پرندگان را، از جمله «پرندگان جنوبغرب اقیانوس آرام» (۱۹۴۵) به رشته تحریر درآورد. او به سال ۱۹۴۰، تعریف جدیدی از «گونه» در علم زیستشناسی را مطرح نمود که در بین جامعه علمی، بسیار مقبول افتاد و موجب شد تا گونههای جدیدی که پیش از آن، ناشناخته بودند، کشف شود. مایر تا پیش از مرگش، ۲۵ گونه جدید از پرندگان و ۴۱۰ گونه فرعی (زیرگونه) را نامگذاری کرده بود.
در سال ۱۹۵۳ او کرسی «الکساندر آگاسیز» در جانورشناسی دانشگاه هاروارد را تصاحب کرد و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به عنوان گرداننده موزه جانورشناسی تطبیقی دانشگاه به کار مشغول شد. در سال ۱۹۷۵، به او کرسی «استاد بازنشسته» هاروارد اعطا شد.
برخی آثار مایر شامل این کتابها میشود: «روش و مبانی جانورشناسی سیستماتیک» (به همراه «ای.جی. لینزلی» و «آر.ال. اوسینگر»؛ ۱۹۵۳)، «گونههای جانوری و فرگشت» (۱۹۶۳)، «توسعه تفکر زیستشناختی» (۱۹۸۲)، «چیستی فرگشت» (۲۰۰۱) که برای آشنایی خوانندگان عادی و بدون دانش تخصصی دربارهٔ فرگشت نوشته شدهاست و همچنین «چه چیزی زیستشناسی را بیهمتا میسازد» (۲۰۰۴) که مایر آن را در سن ۱۰۰ سالگی تألیف کردهاست. این اثر به فارسی نیز ترجمه شدهاست.
اِرنست والتر مایر (به انگلیسی: Ernst Walter Mayr) (زاده ۵ ژوئن ۱۹۰۴ – درگذشته ۳ فوریه ۲۰۰۵) زیستشناس آمریکایی آلمانی بود که برای آثارش در زمینه آرایهشناسی پرندگان، ژنتیک جمعیت و فرگشت مشهور است. به عنوان یکی از زیستشناسان برجسته جهان، او را گاه «چارلز داروین سده بیستم میلادی» خواندهاند. مایر در ۱۹۹۹ موفق به دریافت جایزه کرافورد زیستشناسی شد.
مایر دو سال پس از دریافت مدرک دکترای خویش در رشته پرندهشناسی از دانشگاه برلین (۱۹۲۶ میلادی)، بهعنوان یکی از کارکنان دانشگاه، سرپرستی سه سفر اکتشافی به مناطق دوردست را بر عهده گرفت. در اولین سفر به مقصد گینه نو و جزایر سلیمان، تأثیرات پراکندگی جغرافیایی بر گونههای مختلف جانوری، او را عمیقاً تحت تأثیر قرار داد. تحقیقات ابتدایی او بر روی قابلیت تفکیک و تبدیل شدن یک گونه به گونههای فرعی (گونهزایی) و همچنین در زمینه جمعیتهایی که به وسیله گروه کوچکی از گونههای بنیانگذار، بنیاد نهاده شدهاند (جمعیتهای بنیانگذار)، او را به عنوان یکی از برترینها در زمینه توسعه «نظریه تلفیقی فرگشت» شناساند. این نظریه که تلفیقی از آثار چارلز داروین (انتخاب طبیعی) و گرگور مندل (ژنتیک) بود، روند زیستشناختی جهش و نیز ترکیببندی دوباره ژنها، تغییرات در ساختار و عملکرد کروموزومها، جدایی تولیدمثلی، و انتخاب طبیعی را دربرمیگرفت. مایر ایدههای خود را در کتاب تأثیرگذار «سیستماتیکها و خاستگاه گونهها» (۱۹۴۲) ارائه کرد.
مایر حرفه خویش را با برعهدهگرفتن تصدی دپارتمان پرندهشناسی موزه آمریکایی تاریخ طبیعی در نیویورک (از ۵۳–۱۹۳۲) ادامه داد و در آنجا بیش از ۱۰۰ مقاله دربارهٔ آرایهشناسی پرندگان را، از جمله «پرندگان جنوبغرب اقیانوس آرام» (۱۹۴۵) به رشته تحریر درآورد. او به سال ۱۹۴۰، تعریف جدیدی از «گونه» در علم زیستشناسی را مطرح نمود که در بین جامعه علمی، بسیار مقبول افتاد و موجب شد تا گونههای جدیدی که پیش از آن، ناشناخته بودند، کشف شود. مایر تا پیش از مرگش، ۲۵ گونه جدید از پرندگان و ۴۱۰ گونه فرعی (زیرگونه) را نامگذاری کرده بود.
در سال ۱۹۵۳ او کرسی «الکساندر آگاسیز» در جانورشناسی دانشگاه هاروارد را تصاحب کرد و از ۱۹۶۰ تا ۱۹۷۰ به عنوان گرداننده موزه جانورشناسی تطبیقی دانشگاه به کار مشغول شد. در سال ۱۹۷۵، به او کرسی «استاد بازنشسته» هاروارد اعطا شد.
برخی آثار مایر شامل این کتابها میشود: «روش و مبانی جانورشناسی سیستماتیک» (به همراه «ای.جی. لینزلی» و «آر.ال. اوسینگر»؛ ۱۹۵۳)، «گونههای جانوری و فرگشت» (۱۹۶۳)، «توسعه تفکر زیستشناختی» (۱۹۸۲)، «چیستی فرگشت» (۲۰۰۱) که برای آشنایی خوانندگان عادی و بدون دانش تخصصی دربارهٔ فرگشت نوشته شدهاست و همچنین «چه چیزی زیستشناسی را بیهمتا میسازد» (۲۰۰۴) که مایر آن را در سن ۱۰۰ سالگی تألیف کردهاست. این اثر به فارسی نیز ترجمه شدهاست.
در حال نمایش یک نتیجه
09121234567 و 02112345678
تهران، خیابان انقلاب، بین منیری جاوید و فروردین شماره 1340
روز های کاری ساعت ۱۰ تا ۲۰
نشر سپهرخرد در اوایل سال ۱۳۹۶ خورشیدی (برابر با ۲۰۱۷ م) در شهر تهران راه اندازی و شروع به کار فرهنگی در حوزه نشر و فروش کتاب های مهم و تأثیرگذار برای خوانندگان و فرهیختگان گرامی در موضوعات مدیریت، کارآفرینی، ادبیات، فلسفه، عمومی و کتاب های مرجع نمود.
تمامی حقوق برای نشر سپهرخرد محفوظ می باشد. طراحی توسط تیم توسعه پاینا